روز جهانی مبارزه با کار کودکان

 فرزاد ادیبی(منوچهر ماسوری)
۲۰۰۴ میلادی

۲۴۶ ميليون کودک در دنيا کار می کنند

۷۳ ميليون کودک زير ده سال در جهان کار می کنند

دو و نيم ميليون کودک در اقتصادهای توسعه يافته کار می کنند

دو و نيم ميليون کودک در اقتصادهای در حال گذار کار می کنند

۱۲۷ ميليون کودک در منطقه آسيا و اقيانوسيه کار می کنند

يک ميليون کودک در معادن کوچک کار می کنند

۲۲ هزار کودک هر سال در سر کار می ميرند

دوازدهم ماه ژوئن را سازمان ملل بعنوان روز جهانی مبارزه با کار کودکان اعلام کرده است. ظاهرأ هدف سازمان ملل متوجه کردن جامعه جهانی به آسیبی است که کار کودکان می تواند به روح و جسم آنان برساند.

آمار وحشتناک بالا نه تنها قلب هر انسان را به درد می آورد بلکه، تمام وجود انسان را می لرزاند. 

73 میلیون کودک زیر 10سال، با جسمهای نحیفش به کارهای سخت مشغول هستند. یک میلیون کودک در معادن کار می کنند. کار معدن جزء سخترین مشاغل جهان به شمار می رود که بزرگسالان بیش از 10 تا 15 سال دوام نمی آورند که در معدن کار کنند.

خبرگزاری بی بی سی در گزارشی از یک کودک، یک کارگر کودک دارد“ سودا، کودکی اهل نپال با کار د ریک کارگاه سنگ شکنی سهمی در تامین درامد خانواده خود ایفا می کند. این دختر از 12 سالگی به تهیه مصالح برای احداث جاده در نزدیک خانه اش کمک کرده است“

دستان نحیف و کوچک سودا، از دل سنگ نان خود را با هزار تلاش  یرون می آورد.

خانواده سودا و او جمعأ 20 دلار در هفته، درآمد دارند. او در جواب  سؤال خبرنگار که چرا به انجام این کار خطرناک ادامه می دهی، می گوید: ”چاره ای نیست“.

آیا واقعأ چاره ای نیست؟ آیا واقعأ سازمان ملل علت فقر خانواده سودا را نمی داند. اعلام روز جهانی برای مبارزه با کار کودکان به خودی خود نه تنها بد  نیست بلکه  بهانه ای می شود برای  سازمانها و گروههای مدافع حقوق کودک در جهان که موضوع کار کودکان را که بسیاری از قدرت های حاکم در جهان حاضر نیست، داوطلبانه  پای لغو جدی و عملی  آن برود را به صدر اخبار بکشاند و به این ترتیب افکار عمومی را علیه کار کودکان بسیج کند.

این گزارش می گوید که 246 میلیون کودک در جهان کار می کنند. اگر فرض کنیم که این آمار درست و همین رقم را، رقم واقعی بگیریم، به این معنی است که  روزانه صاحبانه سرمایه، میلیاردها دلار از قبل کار این کودکان سود می برند. اگر فرض کنیم که میانگین  ساعات کار این کودکان، 8 ساعت در روز باشد، جمعأ این کودکان 1968000 ساعت د ر روز کار می کنند. و اگر میانگین حقوق این کارگران خردسال را 10 درصد حقوق یک کارگر بزرگسال بگیرم. روزانه از قبل کار این کودکان کار، مبلغی حدود بیست میلیارد دلار سود به جیب صاحبانه سرمایه و کارفرمایان این کودکان می ریزد. اگر فرض کنیم که صاحبانه سرمایه حداقل حقوق کارگران غرب  را در حق این کودکان کار رعایت می کنند، این کودکان باید 260 روز در سال کار کنند که در کل مبلغ  5200 میلیارد و به عبازتی  حدود 5 بیلیون  دلار، سود به جیب سرمایه داران و صاحبان قدرت در جهان سرازیر می شود. این فقط یک حساب و کتاب تقریبی از سود بیکرانی است که کار کودکان براین دنیای سرمایه داری تهیه می کنند. آیا سازمان ملل از این موضوع بی اطلاع است؟ آیا سازمان ملل نمی داند که دولت امریکا یکی از کشورهای است که با بسیار از مفاد کنوانسیون حقوق کودک که صحبت از ممنوع کردن کار کودکان، می کند، مخالفت کرده است.

بعضی وقتها در رابطه با آمار اصطلاح ، ” آمار خود سخن می گوید“ به کار می رود که فکر می کنم درباره این آمار، کاملأ به جاست.

یک میلیون کودک در معادن کار می کنند. چه مدت زمانی است که این موضوع علنی است و سازمان ملل از با خبر است. چه عکس العملی این سازمان انجام داده است. یک کارگر بزرگسال به سختی می تواند در معدن کار کند. برای کار در معدن، کارگران حقوق اضافه می گیرند، برایبدی محیط کار، کمبود اکسیژن، محدود بودن محیط کار که معمولأ سوراخی است که باید در آن خزید و کلنگ زد. بر اساس تمام این شرایط است که کارگران بزرگسال، حقوق فوق العاده می گیرند و همچنین سالهای زیادی نمی توانند که در معادن کار کنند. انواع مریضی های تنفسی، آسم، سل، سرانجام کار در معادن به مدت طولانی است.

چگونه یک کودک 8-9 ساله می تواند در همچین محیطی کارکند و رشد جسمی و روانی کودکانه اش، آسیبی وارد نشود.

دولت جمهوری اسلامی در سال 1994 به جمع امضاء کننده گان کنوانسیون کقوق کودک پیوست. اما بعد از 9 سال هنوز حتی یک اقدام کوچک هم برای متوقف کردن کار کودکان انجام نگرفته است. خبرگزاری بی بی سی در گزارشی می نویسد، هر تلاشی که در این 9 سال برای متوقف کردن کار کودکان از سوی گروهها و انجمنهای مستقل مدافع کودک که صورت گرفته است، در نیمه راه توسط مجلس اسلامی و شورای نگهبان اسلامی، متوقف شده است. حتی طرح های نیمبند، نمایند ه گان مجلس دراین رابطه ، بی جواب مانده است.